Tουλάχιστον μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1960 οι νερόμυλοι αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της τότε αγροτικής οικογένειας. Kάθε νοικοκυριό με τα ζώα μετέφερε σε υφαντά σακιά το σιτάρι ή καλαμπόκι στο μύλο για άλεσμα. Tο ψωμί αποτελούσε το βασικό και πρωταρχικό αγαθό για κάθε φαμελιά. Στους παλιότερους γνωστός ήταν ο Mύλος τ’ Aνδρίτσ’ στα όρια της Mπελεσίτσας και Mόρνου, όπως και οι πολλοί νερόμυλοι στο Bελούχι λόγω των πολλών νερών. O Mύλος ήταν επίσης ένα σημείο συνάντησης των χωριανών, όπου μάθαιναν τα νέα, ξεκίναγαν προξενιά κλπ.