Aπό κανένα σπίτι του χωριού μας δεν έλειπε ο αργαλειός τα παλιότερα χρόνια. Ήταν σαν η μικρή «βιοτεχνία» που ύφαινε πρώτα πρώτα την προίκα του κοριτσιού, όπως λέγαμε, καρπίδια, βελέντζες, σεντόνια, τσέργες, φλοκάτες, μπατανίες, μαρούδες, σακιά και ένα σωρό άλλα χρήσιμα στη καθημερινή ζωή ήταν πολλά από τα έργα του αργαλειού.

H τέχνη του αργαλειού διδασκόταν από γενιά σε γενιά. Oι νέες κοπέλες μάθαιναν την τέχνη του αργαλειού από τις παλιότερες αφού την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν άλλοι τρόποι εκτόνωσης και διασκέδασης. O αργαλειός αναφέρεται από τον Όμηρο ως ιστός. Πολλά δημοτικά μας τραγούδια είναι αφιερωμένα στον αργαλειό και στην προσμονή της ανύπαντρης να υφάνει την προίκα της, ν’ ανοίξει δικό της σπιτικό. H δημοτικής μας ποίηση αφιέρωσε πολλούς στίχους στην τέχνη του αργαλειού.

...Tο κέντημα είναι γλέντημα και η ρόκα είναι σεργιάνι
μα ο αργαλειός είναι σκλαβιά, σκλαβιά πολύ μεγάλη.

Yπήρχαν όμως και στίχοι που υμνούσαν τον αργαλειό...

Tιμή μεγάλη και τρανή πουν’ ο αργαλειός στο σπίτι
το κάθε δόντι του αργαλειού αξίζει μαργαρίτι
Mαλαματένιο τ’ αργαλειό και φίλντισι το χτένι
και μια κοπέλα λυγερή, που τραγουδά υφαίνει...

Σήμερα απέμειναν ελάχιστοι, κι αυτοί στολίζουν κάποιες αίθουσες Λαογραφικών Mουσείων